Anouk in Wonderland
Een creatieve explosie
Nu of nooit
William Schaffels maakte samen met artistiek leider Monique Zijp de voorstelling Anouk in Wonderland, na haar te leren kennen bij een eerder EELT-project: ‘Mijn eerste ontmoeting met Anouk was memorabel’, vertelt William. ‘Ze maakte een onderdeel uit van het project Footnote100, de opening van de Lochal. Anouk zong mee in het koor en viel toen al op door haar positieve energie en enthousiasme. Ze stelde zich driemaal op één avond aan me voor, telkens met een brede grijns. “Hallo, mijn naam is Anouk maar dat heb ik je misschien al wel verteld!” Toen wij de ruimte zagen om een voorstelling te maken rond haar magnetische persoonlijkheid, grepen we onze kans.’
De cast van Anouk in Wonderland. Foto: Hans Kusters
Zoals je in de vorige nieuwsbrief kon lezen, heeft Anouk een niet-aangeboren Hersenletsel (NAH). Daardoor heeft ze slechts een kort geheugen, soms luttele minuten. ‘Maar dat was bij muziek wel anders!’ vervolgt William. ‘Dat triggerde ons allemaal bij EELT. Elke dag een avontuur, elke dag een wonderland. “Dat wordt ‘m,” zei Monique, “Alice in Wonderland, maar dan met Anouk.”
Dit was het startschot, de eerste plannen werden gesmeed: ‘De eerste pennenstreken werden al in december 2019 gezet. We sleutelden verder aan de voorstelling in het voorjaar 2020, in de hoop dat we een productie konden doen die vlekkeloos zou verlopen.’ Maar daar kwam CoViD-19 tussen: ‘De Coronacrisis was voor veel EELT-projecten een blok aan het been. Veel van onze voorstellingen berusten op contact: met onze deelnemers, met ons publiek. Dat vertaal je niet zomaar naar een onlineversie. De eerstvolgende kans was in April 2022, die hebben we gegrepen.
Toen we het podium betraden op 23 April, voelde ik hoe de spanning in de lucht hing. We hadden immers een kort en intens traject achter de kiezen. De gordijnen gingen open en een zaal vol vrienden, familie en geïnteresseerden glunderden ons toe.
Foto: Hans Kusters
Kippenvel
Ik mocht, na de introductie van artistiek leider Monique Zijp, iedereen welkom heten. Terwijl ik het publiek toesprak gebeurde er iets leuks: het publiek werd een beetje deelnemer. De bezoekers leunden voorover, keken glunderend achter me. Wie staat waar, wat een gekke opstelling. Wie is die knalroze danseres in het midden van het podium? Wat volgde was een avond waarin de deelnemers allemaal de show stalen, en dat wel twee keer! Van de maffe klankwerken die kippenvel bezorgden, tot het einde van het lied Human waar iedereen stil van werd. Van de danseres tot kat, koningin en saxofoon, een Mad Hatter die ons allemaal ontleerde hoe correct thee te drinken en de prachtige achtergrondanimaties. En laten we ‘Als een flits’ niet vergeten! Ik kon een speld horen vallen.
Decorprojectie Tranenzee: Serge Gruson en Donald van de Zanden
De reacties waren hartverwarmend, vol liefde en plezier dat uit het publiek naar ons toe kwam. Verschillende lotgenoten van Anouk en hun naasten hebben me de afgelopen weken aangesproken. Dagelijks word ik nog aangesproken door mensen die zichzelf of een geliefde herkenden, dat komt wel binnen! Het is een project waar ik nog lang van ga genieten.’
|
